Thuiskomen bij jezelf is vaak niets meer dan aandacht hebben voor je adem.
We hebben vaak aandacht voor wat we voelen, voor wat we denken, voor wat er gebeurt.
Maar veel te vaak hebben we geen aandacht voor onze adem.
De adem is vanzelfsprekend, het is er en blijft er tot de laatste snik.
Eens de adem stopt is ’t gedaan.
Een machine kan het dan nog even overnemen. Maar als het niet meer vanzelf op gang komt, is ’t gedaan.
We hebben onze aandacht veel te vaak bij wat er in ons hoofd omgaat. Er is teveel aandacht voor wat we denken, wat anderen van ons denken/van ons zouden moeten denken, wat we moeten doen/niet meer zouden moeten doen, wat moest gebeuren/niet mocht gebeuren, enz… Veel te vaak bezig dus met wat er door ons hoofd gaat en ons gemoed beroert.
Maar op welke manier brengt dat rust? Vrede? Evenwicht?
Niet dus!
Geef eens wat vaker en langer aandacht aan je adem en voel wat dat met je doet.
Onze gedachten – in gang gezet door wat er is gezegd, gebeurd of niet is gebeurd – wekken gevoelens. Gevoelens die vervolgens weer andere gedachten in gang zetten. En dan schenken we weer heel veel aandacht aan wat we voelen, aan de emoties en wat dat doet met ons gemoed. Smijt er vervolgens nog wat vragen bij en in die molen zitten we voortdurend met onze aandacht mee te malen. Wanhopig trachtend dit met onze eigen gedachten onder controle te krijgen, stil te krijgen, rustig te krijgen, te stoppen.
Maar zo gaat dat nooit lukken.
We zijn vaak wel bewust van wat we denken, bewust van wat we voelen, bewust van wat er verkeerd gaat, maar zelden bewust van onze adem. En dat terwijl we voortdurend ademen. Oppervlakkig, langzaam, te weinig, te veel, snel, diep, zuchtend, geeuwend. Hoe dan ook, we ademen.
Thuiskomen bij jezelf doe je door te letten op je adem.
Let nu maar eens op je adem. Voel het, hoor het, merk het op. Adem en let op je adem.
Doe dat nu, voor je verder leest.
Merk ook eens op hoe snel je vervolgens weer begint te mekkeren over van alles en nog wat. Het is dat lawaai waar je al gans je leven aandacht aan hebt gegeven en je gemoed mee belast. Rust zal het je nooit brengen. En wie nu gaat mekkeren over het mekkeren is nog steeds niet thuis. Laat het gemekker voor wat het is, in je eentje geraak je daar toch niet uit. Geef al je aandacht terug aan je adem en doe dat meer, vaker en langer.
Dit is de snelste weg om thuis te komen bij jezelf.
Wie teveel babbelt in eigen hoofd krijgt dat niet stil door te denken aan wat je wel moet doen, niet moet doen, beter zou doen of minder moet doen. Het maakt niet uit wat je zegt tegen jezelf. Alles wat je zegt is gewoon meer gebabbel. Wil je thuiskomen bij jezelf? Babbel dan minder en let op de adem.
Geef nu opnieuw al je aandacht aan je adem voor je verder leest.
En adem eens zoals het is, niet zoals het moet.
Zoals het is, tot het niet meer zo is.
Wees bewust van je adem en geef het al je aandacht, dat is de snelste manier om thuis te komen bij jezelf. Later kunnen we dat verruimen.
Ook al zit je gans je leven met al je aandacht in je eigen hoofd, bij al die gedachten, al die beslissingen, al die oordelen, opinies en meer van dat gezever. Niemand is daar thuis.
Wie teveel, te vaak, te lang met de aandacht bij al die gedachten zit, krijgt nooit rust.
Ook al heb je gans je leven voortdurend aandacht voor wat je voelt, wat je gewaar wordt, wat het met je doet. Niemand voelt rust in al die beroeringen. Wie teveel, te vaak, te lang met zijn aandacht bij al die gevoelens en emoties zit, krijgt ook nooit rust.
Geef eens wat vaker, wat langer, wat meer aandacht aan je adem… en je komt thuis.
Hulp nodig? Bel 
+32 497 81 22 32 en ik help je op weg.