Emoties, wat een gedoe (Deel 1)

Emoties, een natuurlijk fenomeen, maar wat een gedoe.

Een fragment uit mijn leven, Deel 1 (Dennis Deridder 2008)

Angst, verdriet, woede, blijdschap, vreugde, liefde. Over dat laatste kan nog gediscussieerd worden of dit werkelijk een emotie is, maar de anderen zijn gekende emoties. Ik ben een man geboren in ‘65 en heb mijn hele leven nu al te maken met emoties. Ik probeer het te doorgronden, te begrijpen, kwijt te geraken, los te laten, maar tot op vandaag heb ik het nog steeds niet door wat men hier nu werkelijk mee moet. Wat een gedoe.

Sommige vrouwen lijken wel te weten hoe ze met emoties moeten omgaan. Sommigen weten zelfs hoe ze die moeten bespelen. Ik als man voel me eerder gegijzeld door emoties. Maar er is hoop.

Jaren geleden rond mijn 12 jaar werd ik sneller geïrriteerd dan ervoor. Ik kon heftige woedeaanvallen krijgen, vaak voor een kleinigheid. Doorheen de jaren heb ik die woede leren beheersen. Ook een weg van vallen en opstaan maar het is me gelukt. Gedurende de daaropvolgende jaren tot en met vandaag zijn er mensen in mijn leven die een negatief oordeel hebben over boosheid. Dat is nu één van die emoties die men niet toestaat in deze maatschappij. Maar wat als die boosheid opkomt, schijnbaar zonder reden of rechtvaardig oorzaak? Als het er is kan je niet zomaar doen alsof het er niet is en het onderdrukken schept meer problemen dan voordelen. Het zomaar onbegrensd uiten heeft ook een schadelijk effect op onszelf en medemens. Daar ligt dus ook niet het antwoord.

Maar waar ligt het antwoord dan wel? Ik heb gedurende vele jaren alles gedaan om naar de oorzaak van mijn woede te gaan en wat ik te weten ben gekomen is dat er niet één maar meerdere oorzaken zijn. Een lange en moeilijke weg dat kan ik je wel zeggen. Maar er is hoop.

In het begin hebben volwassen mensen me gezegd dat ik tot 10 moest tellen voor ik reageerde. Dat is makelijker gezegd dan gedaan. Het tot 10 tellen leidde gewoon tot meer woede, door dit uitstel bouwde de woede zich steeds meer op en kwam dan als een vulkaan tot ontploffing. Waarom wou men toch dat ik tot 10 telde? Waarom willen mensen toch dat woede onderdrukt wordt? Het wordt er alleen maar erger door en ik voelde me niet erkend in wat er met mij gebeurde. De emotie werd afgekeurd en daardoor kreeg ik ook het gevoel dat ik niet okay was omdat ik met die woede zat. Waarom mocht ik nu eens niet gewoon even kwaad worden, hard en gemeen roepen en dan was dat voorbij. Dan was de woede weg. En dan kon ik weer relaxed en uitgerust verder. Soms denk ik wel eens dat er mensen zijn die emoties sterker voelen dan anderen. Heeft misschien wel met het zenuwstelsel of het aantal biologische stoffen te maken. Dat zal ik eens aan de wetenschappers moeten vragen 🙂

Hoe dan ook, ik voel emoties zeer sterk en kan er niet naast. Ze zijn er, ik voel ze, en wat moet ik ermee. Eens goed in woede uitbarsten heeft me altijd deugd gedaan, de druk ging er dan af en ik kon weer verder. Het beheerste dan mijn gedachten niet meer en ik kon weer vrolijk verder. Een aantal jaren later deed ik dat wat andere mensen niet kunnen. Ik leerde de woede die ik voelde, te accepteren. Daardoor werd ik al niet meer bozer want door mijn woede te onderdrukken werd ik alleen maar bozer. Bozer op de mensen die me zeiden dat ik tot 10 moest tellen, me rustig moest houden, me moest beheersen. Bozer op mezelf omdat ik naar die mensen bleef luisteren én gehoorzamen. Dat laatste was wat me echt ziedend maakte. Luisteren is nog okay omdat er altijd wel eens iets zinnigs gezegd wordt. Maar gehoorzamen… tot vandaag de dag heb ik nog steeds een hevige aversie tegen dit gehoorzamen. Waarom? Wel… omdat opvolgen van de aanmaningen van anderen nooit in mijn voordeel of evenwaardig was. Gehoorzamen aan de aanmaningen van anderen was enkel maar in hun belang, zij voelden zich dan veilig, voldaan, machtig. Maar ik… ik zat dan woedend gevangen binnenin. Dat vraagt voor problemen, maar er blijft hoop.

Nadat ik de woede binnenin begon te accepteren voelde ik me dus al veel minder boos. Ik kon nog steeds woedend uitbarsten, maar het was korter en minder intens voor mij. Voor mij, niet voor de anderen want ik roep heel luid en ik smijt met deuren en vernielde wel eens huisraad of meubels. Maar daardoor was de druk er wel sneller af. Maar goed, het was nog niet het ideaal want ik voelde me vaak moe achteraf. En ik voelde na het zien van alle schade; spijt dat het weer eens zover heeft moeten komen. “Verdorie toch, ik moet hier echt eens iets aan gaan doen.” Dus dat accepteren was al wel okay omdat ik al niet meer bozer werd, maar ik werd nog steeds snel boos. Niet alleen snel, maar ook intens. Zo, wat moet een mens hier nu mee?

Ik probeerde in mijn boosheid anderen die instructies te geven die de woede bij mij snel zou temperen. Ik gaf zelfs die instructies nadat ik me weer rustig voelde. Maar niemand gaf hier gevolg aan. Ik stond met dit probleem alleen en moet de weg zelf vinden en begaan. Dat maakte me woedend J. Waarom kregen al die andere mensen wel hulp bij hun problemen en moest ik het op mijn eentje zien te klaren? Hier kwam ik in zelfmedelijden terecht. En werd ik weer boos op mezelf omdat ik zo zielig begon te doen. Dus nu moest ik niet allen omgaan met woede, spijt, schuldgevoelens en het gevoel niet goed genoeg te zijn, maar nu ook nog eens met die zelfmedelijden. Geraak hier nog maar eens wijs uit. 🙂

Ik weet niet hoe vrouwen dit soort emoties en gevoelens hanteren bij henzelf. Maar ik als man snapte er niets van en voelde me slecht. Ik zocht helderheid, duidelijkheid en ik wou voor eens en voor altijd van deze emoties vanaf. Een titanen-job kan je wel stellen. Maar ik ging ervoor. Ik zou en zal het doorgronden. Met NLP heb ik getracht de structuur van de emoties te herkennen en daar iets in te veranderen zodat de emotie veranderde. Ik leerde met NLP naar gebeurtenissen uit mijn verleden te kijken. Gebeurtenissen die de woede hebben opgewekt. Door er anders naar te kijken verdween ook de emotie die aan die herinnering kleefde. Werken met NLP heeft me vrijer en gelukkiger gemaakt maar nog steeds niet vrij van boosheid. Ik kan nog steeds explosief reageren. Met veel meer bewustzijn weliswaar maar nog steeds licht ontvlambaar. Er is dan niet veel meer nodig om de vlam laaiend te maken. Ondanks het bewust blijven tijdens zo’n moment van woede, slaagde ik er niet in om aan anderen duidelijk te maken dat ze moesten ophouden die dingen te doen die me woedend maken en houden. Er werd geen gevolg aan gegeven.

Het besef dat ik er niet op moest rekenen dat er mensen zijn die hier rekening mee kunnen/willen houden, deed me intens veel pijn. Ik smachtte naar iemand die mijn kracht kon herkennen en niet omver werd geblazen als ik eens in woede uitbarstte. Iemand die mijn boosheid accepteerde zoals ik dat doe. Maar de mensen die ik ontmoette hadden allemaal een probleem met mijn roepen en vonden dat ik niet mocht roepen als ik boos was. Maar als ik niet roep wordt de druk binnenin veel te groot en dan wordt het fysiek, dan begin ik met dingen te gooien om erger te voorkomen. Het ergste dat me kan overkomen is blinde furie waar ik de ander neersla en blijf slaan tot de woede is gezakt. Dat is het ergste dat me kan gebeuren en ik voel vaak dat deze kracht in mij zit.

Maar goed, terug naar mijn zoektocht. Ik weet nu dat ik er niet op moet rekenen dat er iemand is die hiermee kan omgaan en dus is het aan mij om de grondoorzaak aan te pakken. En de grondoorzaak zijn niet de omstandigheden buiten mij. De grondoorzaak ligt in mij. Ik heb het hier dus over de ‘oorsprong’ van woede. Woede ontstaat in mij. Het wordt wel vaak in gang gezet door iets wat buiten mij gebeurt maar de oorsprong van de reactie ligt in mij. Dus als ik dit wil begrijpen en doorgronden, moet ik afdalen in de emotie zelf en zo helemaal naar de kern gaan. De bron van waaruit woede ontstaat. Want één ding was me al duidelijk geworden, de oorzaak van mijn emotioneel reageren mag dan wel buiten mij liggen, de oorsprong van die emotie ligt in mij.

Dus ik stopte met allerlei psychologische en spirituele methodes toe te passen om van mijn woede af te geraken. En toen ik in een situatie kwam waar ik me boos voelde worden, ging ik met mijn aandacht naar dat gebied in mijn lichaam waar ik de emotie voelde. Ik bleef er met mijn aandacht bij en observeerde wat er vanzelf gebeurde als ik er verder niets mee deed. Het meest voor de hand liggende gebeurde dan. De emotie werd zeer intens, heviger, overweldigend. En ik bleef met mijn aandacht bij deze ervaring. Ik voelde angst opkomen. Angst dat ik het niet ging aankunnen. En ik ging met mijn aandacht naar die angst en bleef verder observeren wat er met angst gebeurt als ik er gewoon rustig mijn aandacht op richtte. Ook hier werd de angst heviger en ik stond mezelf toe ten volle te voelen wat ik voelde en te laten gebeuren wat er vanzelf gebeurde. De angst nam af. Ik heb geen angst voor angst meer en ik kan angst voelen zonder dat ik er iets mee moet doen. Het is wel een zeer intense, vaak verlammende emotie maar ondanks dat, kan ik er mijn aandacht op richtten en het volledig doorvoelen. En dat is wat ik begon te doen. Ik begon mijn aandacht op de emotie te richten en stond mezelf toe het volledig te doorvoelen. Zo leerde ik dat het niet nodig is om te reageren naar de anderen om van emoties vanaf te geraken. Aandacht voor wat je voelt, het toelaten en volgen wat er vanzelf gebeurt maakt dat de emotie vanzelf veranderd en verdwijnt.

Maar nog steeds ben ik niet van die emoties bevrijd. Ik accepteer nu al mijn emotie, ik volg het met mijn aandacht en volg wat er vanzelf mee gebeurt en dan verdwijnt het vaak vanzelf. Maar toch ontstaat het soms weer wanneer er iets in mijn omgeving gezegd wordt of gebeurt. Het is vrij vermoeiend om steeds weer die emotie te moeten voelen, aandacht te geven, en het daarna te voelen verdwijnen. Oh ja, belangrijk bij die aandacht is wel dat je gewoon blijft ademen. Want als je de adem gaat inhouden, zet je de emotie vast. Dus gewoon blijven ademen is de boodschap als je de aandacht richt.

De volgende stap die ik zette was mijn aandacht richten op het gevoel in mijn lijf en me in gedachten de vraag stellen: “wat is hiervan de oorsprong?” vervolgens voelen wat er dan gebeurde en ook daar weer de vraag op stelde: “ wat is hier de oorsprong van?”. Ik daalde af in de hel. Ik kwam op die manier in contact met al mijn gekwetstheden. Al mijn teleurstellingen. Verdorie wat was dat pijnlijk. Mijn hart scheurde en scheurde, de pijn werd ondraaglijk en ik smeekte voor genade. De pijn bleef nog even duren en nam toen in intensiteit af. Ik voelde me rustiger worden maar ik wist dat ik er nog niet was. De strijd was nog niet gestreden, ik moest verder afdalen, verder en dieper. De volgende dag gebeurde er weer iets waar ik me gewoonlijk boos over maakte en ik ging zitten, keerde met mijn aandacht naar binnen, naar de pijn die me boos maakt en stelde mezelf steeds weer de vraag: “wat is hier de oorsprong van?”

En ineens voelde ik het, de oorsprong van mijn heftige woede-uitbarstingen. Haat! Ik voelde haat in mijn hart. Ik was verbaasd. Nooit gedacht dat ik haat in mijn hart zou hebben. En toch, daar was het in al zijn puurheid. Haat. Ik geraakte niet meer verder. Het was zelfs niet meer mogelijk om de vraag naar de oorsprong van deze haat te beantwoorden. Dit was het, de kern. Wat nu?

Loslaten.

Er is verder niet veel meer aan te doen dan loslaten. Loslaten is een vaardigheid die alle mensen hebben. Of het nu gaat om een ding los te laten, een emotie, of een gedachte, loslaten is iets wat ieder mens kan. De reden dat we denken dat we niet kunnen loslaten is omdat we vaak niet willen loslaten. Niet willen wordt dus vaak verward met niet kunnen. Maar eerlijkheid zal ons doen beseffen dat we wel degelijk kunnen loslaten maar gewoon niet willen voor allerlei goede redenen. Één belangrijke reden waarom ik het boos worden niet wou loslaten is omdat het een middel is om macht uit te oefenen op mijn omgeving. Het is geen werkelijke macht maar woede heeft wel een zeer krachtig effect waardoor ik de illusie kon handhaven dat ik controle en macht had over mijn omgeving. Maar het ging me diep vanbinnen niet om die macht. Het ging me om van die pijn af te geraken. De pijn van woede, de pijn van haat, de pijn van al die teleurstellingen. En door eens goed boos te worden dacht ik wel dat het ooit zou ophouden. Niet dus.

Loslaten dus. Zoals ik al zei is het iets wat ieder mens van nature kan. Dit hoeven we niet te leren, loslaten is een aangeboren vaardigheid. Maar macht en controle willen hebben maakt dat we niet willen loslaten. Dit is voor de meesten van ons een zeer moeilijke. Het argument is steeds weer: “ maar ik kan niet loslaten”. En toch, het kan wel. De sleutel ligt bij de keuze of je nu zal loslaten of niet. En die keuze kan je aan jezelf stellen door jezelf die vraag te stellen: “zal ik loslaten?”. Dit is een beslissing die niet zal genomen worden omdat het moet. Dit is heel belangrijk. Niets gebeurt er werkelijk binnenin, wanneer het moet. Er zal alleen maar iets gebeuren wanneer het mag. Wanneer het mag van binnenuit. Ik heb het hier niet over toestemming van anderen. Ik heb het hier over toestemming van jezelf. Niet je verstand, je hart! Het zal nooit iets worden als je geen toestemming hebt vanuit je hart, vanuit je gevoel. Dus als het antwoord op de vraag: “zal ik loslaten?” een ‘ja dat moet wel’ of iets in die strekking is, dan zal er niets werkelijks gebeuren. Dus, gebruik je verstand om jezelf deze vraag te stellen, maar gebruik je gevoel om de vraag te beantwoorden. Want als het gevoel nee zegt, dan is het nee en blijft het nee, ongeacht hoeveel druk je er met je verstand ook opzet. Als het nee is, accepteer dan de nee! En geloof me, in het begin komt de nee vaker dan je wenst. Dit alles is een gigantische test om na te gaan of je de bevrijding en het vertrouwen waard bent. De diepere lagen van ons bewustzijn laten zich niet dwingen, alles gebeurt daar met toestemming.

Nu geen nood, als het antwoord op de vraag: “zal ik loslaten?”, ‘nee’ is. En je accepteert de nee, dan kan je op een later tijdstip jezelf die vraag weer opnieuw stellen. Zo gauw het antwoord ‘ja’ is, komt het erop neer om het tijdstip te beslissen. Hoe? Door jezelf de vraag te stellen:” wanneer?”. En als dan het antwoord niet ‘nu’ is, dan is het antwoord op de vraag: “zal ik loslaten?”, niet ‘ja’ en moet je terugkeren naar die vraag en ze opnieuw stellen. Want als je zal loslaten, is het nu. Want nu is het beste moment om zaken los te laten, tenzij je nog niet zal loslaten en dan hoef je ook het tijdstip niet te bepalen want daar komt dan toch niks van in huis.

Dus daar was ik dan, volledig in contact met haat in mijn hart. En ik gaf er aandacht aan, ik voelde het, ik accepteerde het en ik liet het los. Wat een opluchting. En opluchting is heerlijk. Daardoor kunnen we verder met ons leven en zitten we niet meer vast in onverwerkt pijn, verdriet, enz.

Nu ik ben nog steeds niet aan het einde van mijn pad want ik word nog steeds boos als ik me onrecht voel aangedaan. Ik roep nog steeds als het voor mij even niet anders kan. Maar ik zit er niet meer in vast. Ik kan het voelen, soms zelfs uiten en dank u wel, ik kan het loslaten.

Zoals ik al zei, er is hoop. Dit is niet het einde van mijn verhaal maar voorlopig wel het einde van dit schrijven. Het verhaal is waar, de methode werkt en als jij jezelf hierin herkent, weet dan dat ik je kan helpen om erdoor te geraken. Want lieve mensen hierin heb ik mijn taak gelegd, ik doe dit niet enkel voor mezelf maar voor ieder mens die zelf op zoek is naar vrijheid en geluk maar soms gewoon vast komt te zitten in woede, verdriet, pijn, en angst.

Blijf er niet mee zitten, ga aan de slag. En als het niet in je eentje lukt, bel me voor een afspraak en ik begeleid je. En als dit niets voor jou is maar je kent zo wel iemand die hier baat bij heeft, voel je dan vrij om dit door te sturen. De wereld zal er een stukje mooier door worden 🙂

Voor een afspraak Bel +32 497 81 22 32